Κι αυτήν τη Μ. Σαρακοστή είχαμε τη χαρά να ξαναβιώσουμε μουσικά, τα δρώμενα της Μ. Σαρακοστής. Τα παιδιά της χορωδίας τις Παρασκευές των Χαιρετισμών έψαλαν προσευχές στην Παναγία και τον Χριστό." 'Ασπυλε αμόλυντε.... " και "Δωσ' ημήν Δέσποτα.." "...Στη Σαμοθράκη συμβαίνει κάτι τόσο όμορφο κατά τη διάρκεια των Χαιρετισμών της Παναγίας που για πρώτη φορά το
συνάντησα εδώ. Κατά τη διάρκεια όλων των Ακολουθιών των Χαιρετισμών, στο τέλος τους, νεαρά κορίτσια και αγόρια έχουν το βήμα για να ψάλλουν την Ευχή στην Παναγία και στον Χριστό, κάτι που συνήθως σε άλλες περιοχές κάνουν οι ψάλτες. Η τοπική όμως παράδοση δίνει αυτόν τον ρόλο στα παιδιά και στους νέους, οι οποίοι με τιμή αναλαμβάνουν την παράδοση. Έτσι κάθε βδομάδα σε όλες τις εκκλησίες τα παιδιά δηλώνουν την πρόθεση τους να περάσουν αυτήν την «δοκιμασία» και να βγουν μπροστά για να ψάλλουν την τοπική παραλλαγή των Ευχών.
Αυτή η όμορφη παράδοση υπήρχε στο παρελθόν και κάποια στιγμή σταμάτησε όπως πολλές άλλες. Την ξαναξεκίνησε η Γιώτα Τηγανούρια μέσω του Συλλόγου Αρμονίας Γένεσις γύρω στο 2007 με πολύ αγάπη, προσωπικό χρόνο και πολλές ώρες εργασίας στον Σύλλογο και στα σχολεία. Είναι μια διαδικασία στην οποία η ίδια αφιερώνει πάρα πολύ χρόνο και φροντίδα γιατί χρειάζεται από τη μία να διδάξει στα παιδιά τη μελωδία και την ερμηνεία των Προσευχών και από την άλλη μια απαιτητική οργάνωση. Χρειάζεται συνεχής επικοινωνία με τα παιδιά που αναλαμβάνουν να πουν την προσευχή και τις πέντε εκκλησίες του νησιού για να είναι εκεί κάθε Παρασκευή δύο παιδιά και να ψάλλουν. Είναι μια διαδικασία που απαιτεί αφιέρωση, κόπο και αγάπη. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιούμε πως οι παραδόσεις κρατιούνται ζωντανές επειδή κάποιοι άνθρωποι εργάζονται για να τις κρατήσουν.
Πολλοί από τους γονείς των τωρινών παιδιών όταν ήταν παιδιά οι ίδιοι περίμεναν αυτές τις ημέρες για να βγουν να ψάλλουν και το έκαναν από το δημοτικό ως και το τέλος του σχολείου. Όταν το συζήτησα με κάποιους παρατήρησα πως έλαμπαν τα μάτια τους από νοσταλγία και αγάπη γι’ αυτή την εμπειρία. Η Γιώτα ήταν ένα από αυτά τα παιδιά που έζησε αυτήν την εμπειρία. Αυτή η μνήμη κρατήθηκε μέσα της ζωντανή σαν σπίθα και αυτή είναι η κινητήριος δύναμη που την έκανε να θέλει να αναβιώσει το έθιμο και να το κρατάει ζωντανό όλα αυτά τα χρόνια.
Ολόκληρη η ακολουθία των Χαιρετισμών είναι συγκινητική σε πολλά επίπεδα για τον καθένα που συμμετέχει στο μυστήριο αλλά η συμμετοχή των παιδικών και νεανικών φωνών χτυπάει πραγματικά μια εσωτερική φλέβα συνδεδεμένη με την καρδιά όλων μας. Παρατηρώ την γλυκιά αγωνία των παιδιών λίγο πριν βγουν, γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι να σταθεί κανείς μόνος του μπροστά σε όλη την τοπική κοινωνία και να αφήσει τη φωνή του να ψάλλει μια προσευχή τόσο δυνατή. Ο Λόγος των προσευχών αυτών είναι βαθύς, δυνατός και έντονος. Δε ξέρω σε ποιο βαθμό είναι συνειδητός και κατα πόσο μπορεί να είναι σε τόσο νεαρή ηλικία. Όμως η διαδικασία είναι μυητική, είναι κατα κάποιον τρόπο ένα μεγάλωμα, μια ευθύνη για το άτομο που αναλαμβάνει να βγάλει εις πέρας αυτή τη δοκιμασία.
Χρειάζεται αρχικά να μάθει τη μελωδία, να μπορεί να αρθρώσει τον λόγο, να κρατήσει τη μελωδία και τη φωνή του/της σταθερή, να ξεπεράσει την συστολή για να βγει μπροστά στην Παναγία , στον Χριστό και στην κοινότητα. Θέλει θάρρος, μελέτη και δύναμη! Θαυμάζω όλα τα παιδιά που παίρνουν μια τέτοια γενναία απόφαση. Παρατηρώ επίσης την ενδυνάμωση που βιώνουν όσοι-όσες βγαίνουν μπροστά. Από τη μια αισθάνονται περήφανοι-ες που τα κατάφεραν να ψάλλουν όμορφα, να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους, όλη η τοπική κοινωνία τους-τις θαυμάζει και απολαμβάνει και από την άλλη διακρίνω μια απλότητα, σεμνότητα και ταπεινότητα σε όλα τα παιδιά...." (Από Μαρία Πιτιακούδη)
Εκτός από τους Χαιρετισμούς, οι χορωδιακές ομάδες του συλλόγου έψαλαν με τη συμμετοχή της Παιδικής Χορωδίας, του Εργαστηρίου Παραδοσιακού Τραγουδιού, αλλά και αγαπημένα μέλη της Νεανικής Χορωδίας, το ''Μοιρολόι της Παναγιάς'' την Μ. Πέμπτη στην εκκλησία των Αλωνίων μετά το πέρας της Ακολουθίας των Παθών. Ενώ η ίδια ομάδα έψαλε τα ''Εγκώμια του Επιταφίου'' στην εκκλησία της Καμαριώτισσας την Μ. Παρασκευή.
"... Το Μοιρολόι ή Καταλόι της Παναγιάς ανήκει στην κατηγορία των παραθρησκευτικών τραγουδιών. Είναι ευρύτατα διαδεδομένο σε όλο τον ελληνικό χώρο, ενώ το συναντάμε σε πολλές παραλλαγές της μελωδίας ή και της δομής του κειμένου. Η περίοδος της Μεγάλης Σαρακοστής, αρχίζει αμέσως μετά τις Απόκριες, όπου στη χριστιανική εκκλησία ξεκινάει η ιερή ακολουθία των Χαιρετισμών, με αποκορύφωμα τους ύμνους της Μεγάλης Βδομάδας. Το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης οι γυναίκες στη Σαμοθράκη ξενυχτούν τον σταυρωμένο Χριστό, του πλέκουν στεφάνια με λουλούδια και, καθισμένες μπροστά στον σταυρό, τραγουδάνε το Μοιρολόι της Παναγιάς, είτε ατομικά είτε σε μικρές ομάδες. Μέσα από το κείμενο του μοιρολογιού, αφηγούνται το Θείο Πάθος και συμπαραστέκονται συμβολικά στον πόνο της Παναγίας. Στο «Μοιρολόι της Παναγιάς» που καταγράψαμε στη Σαμοθράκη βρήκαμε τρεις διαφορετικές μελωδικές παραλλαγές, ελεύθερου ρυθμού, σε τρία χωριά του νησιού, μία στη Χώρα, μία στ’ Αλώνια και μια τρίτη στο Λάκκωμα. Οι δύο πρώτες παραλλαγές έχουν αρκετά κοινά ρυθμομελωδικά χαρακτηριστικά και κινούνται στον διατονικό τρόπο του ντο. Η τρίτη παραλλαγή του «Μοιρολογιού» γνώστη ως λημνιά καταγεγραμμένη στο Λάκκωμα, από τις πληροφορήτριες Γιαννούλα Βούζη και Ανδρονίκη Βάβουρα, προέρχεται από τη γειτονική Λήμνο κινείται στον τρόπο του μι, με έντονη την εμφάνιση του ημιτονίου. Μέσα από το μακροσκελές ομοιοκατάληκτο κείμενο του μοιρολογιού, και μέσα από τη διαρκή επανάληψη της ίδιας μελωδικής φράσης με μικρές παραλλαγές, η λαϊκή μούσα συμπαραστέκεται συμβολικά στον θρήνο της Παναγίας, για τη μαρτυρική πορεία του Χριστού προς τον σταυρικό θάνατό Του. Μ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργείται τελικά το αίσθημα της λυτρωτικής μέθεξης στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείτε να βρείτε όλο το κείμενο του μοιρολογιού..." (Από Γιώτα Τηγανούρια)