Στα χνάρια ενός μύθου...

Ο άνθρωπος είναι πηλός και ψήνεται μέσα στο φούρνο της καθημερινότητας. Είχα τη θλιβερή τύχη να γνωρίσω θερμοκρασίες σχεδόν απαγορευτικές για την αντοχή του υλικού...

Μίκης Θεοδωράκης. "Οι δρόμοι του Αρχάγγελου"

Είναι στιγμές στη ζωή μας που συμπυκνώνουν τέτοια δύναμη, λες και σε αρπάζουν βίαια από τη συνήθεια και την επανάληψη της πεζής καθημερινότητας και σε πάνε ψηλότερα. Κάπως έτσι βίωσα τη συμμετοχή μου στη συναυλία- αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη μαζί με τον σύλλογο Μουσικής Αρμονίας Γένεσις και μέλη του Χορευτικού συλλόγου. Για την ετοιμασία των αφηγηματικών κειμένων μελέτησα τη βιογραφία του Μίκη που μοιάζει περισσότερο με μυθιστόρημα και άκουσα τη μουσική του, που αντανακλά την ελληνική ψυχή αλλά είναι και κράμα πολλαπλών επιδράσεων. Ο Μίκης ήταν πλασμένος από το υλικό των ονείρων, σφυρηλατημένο όμως στον πόνο, στις εξορίες και στους αγώνες για τη δημοκρατία και τα δικαιώματα των λαων. Ο χαρακτήρας του, όπως και η τέχνη του, ήταν μια σύνθεση από όλες τις αποχρώσεις: συμπαντικός και γήινος, οικουμενικός και βαθιά Έλληνας, τρυφερός και ανθεκτικός, ευφυής με παιδική αθωότητα. Η μουσική του αγκαλιάζει το στίχο ποιητών με ένα τρόπο που νότες και ιδέες, μελωδία και ιδεολογία γίνονται ένα, σαν να σου μιλάει η μουσική και να σε ταξιδεύει ο στίχος. Ο Μίκης ήξερε πως η τέχνη και μάλιστα η μουσική λόγω της αμεσότητας της μπορούσε να γίνει η παιδαγωγός του λαού και να αναβαθμίσει το ήθος και το αισθητικό κριτήριο των νεοελλήνων. Με την καλλιτεχνική του διαίσθηση έβαλε στα χείλη και στις καρδιές του απλού ανθρώπου τους στίχους των ποιητών, θέτοντας τα θεμέλια για την αναγέννηση και την εξύψωση του λαού. Χάρη στη μουσική του Μίκη ο βιοπαλαιστής σηκώνει το ανάστημα του στις εξουσίες που τον ήθελαν σκυφτό στις φάμπρικες, στους αγρούς, στις σκαλωσιές, και ατενίζει τον ορίζοντα των ποιητών...

Όλα αυτά όμως θα έμεναν από την πλευρά μου στο πλαίσιο μιας θεωρητικής ενασχόλησης, αν δεν υπήρχε η βιωματική εμπειρία και η ανατροφοδότηση από την ομάδα του συλλόγου, μια σύμπραξη από ανθρώπους του τόπου όλων των ηλικιών που πλαισίωσαν με το ταλέντο και το μεράκι τους την όλη προσπάθεια, σαν να απέτισε ολόκληρο το νησί μας ένα φόρο τιμής στο μεγάλο συνθέτη. Με βάρκα τη μουσική του Μίκη ταξιδέψαμε όλοι μαζί στο καλοκαίρι των εφηβικών μας χρόνων πάνω στους στίχους του Ελύτη, ξαναβρήκαμε τη χαμένη μας ανθρωπιά μέσα στις φτωχογειτονιές του Λειβαδίτη και του Βάρναλη και στο συρτάκι του Ζορμπά ενώθηκαν τα χέρια και οι καρδιές μας σε ένα πανηγύρι που ο απόηχος του δεν μας αφήνει ακόμη να επανέλθουμε στα μικρά, στα καθημερινά, στα ασήμαντα. Και ο Μίκης έμοιαζε να είναι παρών, να διευθύνει με τα πελώρια χέρια του τα τραγούδια και την ορχήστρα της ψυχής μας, να πάλλεται σύγκορμος, να αγαλλεται που δε λησμονήσαμε την παρακαταθήκη του. Νιώθω μεγάλη χαρά που έβαλα ένα ελάχιστο λιθαράκι στην υπέροχη αυτή εκδήλωση-σταθμό στα πολιτιστικά δρώμενα του νησιού και με την αφορμή αυτή γνώρισα καλύτερα τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Παρθενώνα του μουσικού μας πολιτισμού, αλλά και πήρα μαθήματα ομαδικής δουλειάς και συλλογικότητας από τις πρόβες έως την τελική παράσταση. Ευχαριστώ θερμά τη Γιώτα Τηγανούρια για την οργάνωση και την εν γένει προσφορά της στο νησί αλλά και όλους τους εξαίρετους συντελεστές που ενωμένοι με μέσα λιγοστά μα ψυχή περίσσια τιμήσαμε τον μεγάλο αυτόν Έλληνα...