Ο Εκτόρ Μπερλιόζ (Hector Berlioz, 11 Δεκεμβρίου 1803 - 8 Μαρτίου 1869) ήταν Γάλλος συνθέτης. Άρχισε να σπουδάζει ιατρική, αλλά γρήγορα ακολούθησε τη φυσική του κλίση προς τη μουσική. Το ταλέντο του όμως μόνο τελευταία εκτιμήθηκε και ο Μπερλιόζ μπήκε στη χορεία των μεγάλων μουσουργών. Ο Μπερλιόζ εκφράζει με το έργο του τα προσωπικά του αισθήματα, τον ενθουσιασμό της φλογερής του ιδιοσυγκρασίας και τις ρομαντικές του εξάρσεις. Θεωρείται ο δημιουργός της προγραμματικής μουσικής και το νεανικό του έργο Φανταστική Συμφωνία (1830) σημείωσε σταθμό στην ιστορία της μετα-μπετοβενικής συμφωνικής μουσικής. Το 1830 του απονεμήθηκε στην Ιταλία το μεγάλο Βραβείο της Ρώμης
(Prix de Rome), αλλά η παρουσία του έγινε ιδιαίτερα αισθητή στη Γαλλία και στη Ρωσία. Άλλα έργα του: Μπενβενούτο Τσελίνι (μελόδραμα), Τρώες, Ρωμαίος και Ιουλιέτα και Καταδίκη του Φάουστ (δραματικές συμφωνίες), Η Παιδική Ηλικία του Χριστού (ορατόριο). Σ'ένα τελευταίο θριαμβευτικό ταξίδι στη Ρωσία παρουσίασε την όπερα Βεατρίκη και Βενέδικτος, της οποίας η υπόθεση είναι παρμένη από το έργο του Σαίξπηρ Πολύς Θόρυβος για το Τίποτα.
Ο Ζωρζ Μπιζέ (Alexandre-César-Léopold Bizet, Georges Bizet, 25 Οκτωβρίου 1838 – 3 Ιουνίου 1875) ήταν Γάλλος συνθέτης. Το τελευταίο έργο που δημιούργησε στη σύντομη ζωή του, η όπερα Κάρμεν, είναι από τα δημοφιλέστερα και συχνότερα παριστώμενα του διεθνούς δραματολογίου. Μετά από λαμπρές σπουδές στο Κονσερβατουάρ του Παρισιού, κέρδισε, μεταξύ άλλων βραβείων, και το πολυπόθητο Prix de Rome (1857). Ήταν ιδιαίτερα διακεκριμένος πιανίστας, αλλά προτιμούσε τη σύνθεση. Όταν όμως επέστρεψε ύστερα από τρία χρόνια από τη Ρώμη, διαπίστωσε ότι τα παρισινά λυρικά θέατρα δυσπιστούσαν προς τους νέους συνθέτες και αναγκάστηκε να κερδίζει τα προς το ζην ενορχηστρώνοντας και μεταγράφοντας μουσική άλλων συνθετών. Δύο έργα του που ανέβηκαν τελικά στη σκηνή, Οι αλιείς μαργαριταριών και Η γλυκιά κόρη του Περθ, δεν γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Ευτυχέστερη ήταν η μουσική επένδυση του θεατρικού έργου του Αλφόνς Ντωντέ Η Αρλεζιάνα, που έγινε αμέσως δημοφιλής. Η Κάρμεν ανέβηκε τον Μάρτιο του 1875 σε μια αποτυχημένη πρεμιέρα. Τρεις μήνες μετά ο συνθέτης πέθανε από καρδιακή προσβολή κι έτσι δεν πρόλαβε να δει ούτε καν την απαρχή της λαμπρής της πορείας. Στον 20ό αιώνα οι μουσικοκριτικοί και το κοινό αναγνώρισαν την αξία του και διερωτήθηκαν τι έχασε η μουσική από τον πρόωρο θάνατό του.
Ο Σεζάρ (Ογκίστ-Ζαν-Γκιγιόμ-Ιμπέρ) Φρανκ (César Auguste-Jean-Guillaume-Hubert Franck, Λιέγη 10 Δεκεμβρίου 1822 – Παρίσι 8 Νοεμβρίου 1890) ήταν βελγικής καταγωγής Γάλλος [i] συνθέτης, πιανίστας, οργανίστας και μουσικοδιδάσκαλος, από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της γαλλικής μουσικής σκηνής, στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Πολλά ειπώθηκαν για τον χαρακτήρα του συνθέτη, αλλά ήταν γενικά παραδεκτή η απλότητα και σεμνότητά του, η αυταπάρνηση και αθωότητά του απέναντι στη συμπεριφορά του κόσμου, στοιχεία που αντανακλώνται στα έργα του. [12] Χωρίς ουσιαστική επίγνωση της συνθετικής του δύναμης και με ουμανιστική αντίληψη, ο Φρανκ παρήγαγε -σχετικά- λίγα έργα τα οποία, ωστόσο, είναι γεμάτα δύναμη και καταυγάζουν τους αιώνες. [13] Γεννήθηκε στη Λιέγη, έδωσε τις πρώτες συναυλίες του εκεί, το 1834, και σπούδασε ιδιωτικά στο Παρίσι μετά το 1835. Μετά από σύντομη επιστροφή στο Βέλγιο και καταστροφική υποδοχή του ορατορίου του, Ρουθ, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου νυμφεύτηκε και ξεκίνησε καριέρα ως δάσκαλος και οργανίστας. Είχε τη φήμη «φοβερού» αυτοσχεδιαστή οργανίστα και ταξίδεψε παντού στη Γαλλία για να παρουσιάσει νέα εκκλησιαστικά όργανα που κατασκεύασε ο διάσημος Α. Καβαϊγιέ-Κολ (Aristide Cavaillé-Coll). Το 1858 διορίστηκε οργανίστας στην Αγία Κλοτίλδη (Sainte-Clotilde) του Παρισιού, θέση που διατήρησε για το υπόλοιπο της ζωής του. Έγινε καθηγητής στο Ωδείο της γαλλικής πρωτεύουσας, το 1872, αλλά πήρε προηγουμένως τη γαλλική υπηκοότητα όπως απαιτούσε ο διορισμός. Μεταξύ των μαθητών του ήσαν κατοπινοί μεγάλοι συνθέτες, όπως οι Β. ντ’ Εντί (Vincent d'Indy), Ερνέστ Σοσόν, Λουί Βιέρν, Σ. Τουρνεμίρ (Charles Tournemire), Γ. Λεκέ (Guillaume Lekeu), Α. Ντιπάρκ (Henri Duparc), καθώς και ο Έλληνας συνθέτης Διονύσιος Λαυράγκας. [14] Μετά την απόκτηση της θέσης του καθηγητή, ο Φρανκ έγραψε αρκετά έργα που έχουν εισέλθει στο τυπικό κλασσικό ρεπερτόριο, συμπεριλαμβανομένης συμφωνικής μουσικής, μουσικής δωματίου και συνθέσεων για τα πληκτροφόρα (πιάνο και εκκλησιαστικό όργανο).
Ο Καμίγ Σαιν-Σανς (Camille Saint-Saëns, 9 Οκτωβρίου 1835 – 16 Δεκεμβρίου 1921) ήταν Γάλλος μουσικός και συνθέτης της ρομαντικής περιόδου. Γεννήθηκε στο Παρίσι το 1835. Πέθανε στο Αλγέρι το 1921.
Ο Γκαμπριέλ Υρμπαίν Φωρέ (γαλλ. Gabriel Fauré, 12 Μαΐου 1845 – 4 Νοεμβρίου 1924) ήταν Γάλλος συνθέτης, οργανίστας, πιανίστας και δάσκαλος μουσικής της ύστερης Ρομαντικής εποχής. Το έργο του, που περιλαμβάνει την περίφημη Παβάνα και το Ρέκβιεμ, επηρέασε σημαντικά πολλούς συνθέτες του 20ού αιώνα.