Τον 20ο αιώνα, παρουσιάστηκαν στη μουσική μια σειρά από δραματικές αλλαγές. Ιδιαίτερα στις αρχές του αιώνα,
παρατηρήθηκαν τεράστιες εξελίξεις γενικότερα στην επιστήμη και την τέχνη. Αυτή την εποχή, μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έγιναν ανακαλύψεις που ανέτρεψαν αντιλήψεις ετών.Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν(Albert Einstein) έφερε επανάσταση με τη θεωρία της σχετικότητας. Ο Σίγκμουντ Φρόιντ (Sigmund Freud) δημιούργησε την ψυχανάλυση. Ο Πάμπλο Πικάσο (Pablo Picasso) ανέπτυξε τον κυβισμό, που παρουσιάζει πολλές οπτικές γωνίες του ατόμου με μια ματιά. Η αφηρημένη ζωγραφική του Βασίλι Καντίνσκι (Wassily Kandinsky) σταμάτησε να απεικονίζει τον κόσμο με τρόπο ρεαλιστικό. Ήταν μια εποχή αυτο-έκφρασης και ίσως, εγωιστικών σκέψεων και επιθυμιών που θεωρούνταν σωστό να εκφραστούν. Κατά το τελευταίο τέταρτο του 20ου αι., αυτά που συνέβαιναν στο χώρο της τέχνης, ήταν αποτέλεσμα της ανάμειξης:
- παλιών, νέων και πειραματικών στοιχείων,
- συντηρητικών, φιλελεύθερων και προοδευτικών κατευθύνσεων,
- παλαιότερων, σύγχρονων και μελλοντικών τάσεων. (πηγή: http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGYM-C114/612/3978,17802/index1_1.html )
ακούστε παρακάτω μουσικές συνθετών του 20ου αιώνα.
Συνθέτης: Luigi Dallapiccola
Συνθέτης: Luciano Berio
Συνθέτης: Hans-Christoph Steiner
Συνθέτης: George Crumb
Ο Καρλχάιντς Στοκχάουζεν (Γερμανικά: Karlheinz Stockhausen στα γερμανικά προφέρεται: [kaʁlˈhaɪnts ˈʃtɔkhaʊzn̩], 22 Αυγούστου 1928 — 5 Δεκεμβρίου 2007) ήταν Γερμανός συνθέτης ο οποίος θεωρείται από πολλούς κριτικούς ως ένας από τους σημαντικότερους (Barrett 1988, 45; Harvey 1975b, 705; Hopkins 1972, 33; Klein 1968, 117) αλλά και αμφιλεγόμενους (Power 1990, 30) συνθέτες του 20ου και του 21ου αιώνα. Έχει, επίσης, χαρακτηριστεί ως «ένας από τους μεγαλύτερους οραματιστές της μουσικής του 20ου αιώνα» (Hewett 2007). Είναι γνωστός για το πρωτοπόρο έργο του στην ηλεκτρονική μουσική, στην αλεατορική μουσική και στη μουσική χωροθέτηση. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Μουσικής της Κολωνίας και στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας, καθώς και στο Ωδείο του Παρισιού υπό την καθοδήγηση του Ολιβιέ Μεσιάν και στο Πανεπιστήμιο της Βόννης υπό την καθοδήγηση του Βέρνερ Μέγιερ-Έπλερ. Όντας μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της Σχολής του Ντάρμσταντ, οι συνθέσεις και οι θεωρίες του άσκησαν σημαντική επιρροή τόσο στην έντεχνη μουσική όσο και στην τζαζ και στη λαϊκή μουσική. Τα έργα του, τα οποία δημιουργήθηκαν μέσα σε μία περίοδο περίπου 60 χρόνων, απορρίπτουν τις παραδοσιακές δομές της μουσικής. Εκτός από έργα ηλεκτρονικής μουσικής, στο έργα του Στοκχάουζεν συμπεριλαμβάνονται και συνθέσεις για μουσικά κουτιά, σόλο όργανα, μουσική δωματίου, χωροδιακή και ορχηστρική μουσική, καθώς και επτά όπερες. Το θεωρητικό του έργο καλύπτει 10 τόμους. Έχει λάβει έναν σημαντικό αριθμό βραβείων για τις συνθέσεις, τις ηχογραφήσεις και τις παρτιτούρες που εξέδωσε ο εκδοτικός του οίκος. Στα σημαντικότερα έργα του συμπεριλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, η σειρά 19 συνθέσεων για πιάνο (Klavierstücke), το Kontra-Punkte για 10 όργανα, τα έργα ηλεκτρονικής/συγκεκριμένης μουσικής Gesang der Jünglinge και Gruppen για τρεις ορχήστρες, το σόλο κρουστών Zyklus, το Kontakte, η καντάτα Momente, τα έργα Mikrophonie, Hymnen και Stimmung για έξι τραγουδιστές, τα έργα Aus den sieben Tagen και Mantra για δύο πιάνα και ηλεκτρονικά όργανα, τα έργα Tierkreis και Inori για σολίστες και ορχήστρα και η σειρά από όπερες Licht. Πέθανε στις 5 Δεκεμβρίου 2007 σε ηλικία 79 ετών στο σπίτι του στο Κίρτεν της Γερμανίας από ξαφνική ανακοπή καρδιάς.
O Τζoν Κέιτζ (5 Σεπτεμβρίου 1912 – 12 Αυγούστου 1992) ήταν πειραματιστής συνθέτης και θεωρητικός της μουσικής, φιλόσοφος, ποιητής, εικαστικός καλλιτέχνης, χαράκτης,[23] [24] καθώς και ερασιτέχνης μελετητής και συλλέκτης μανιταριών. Ήταν πρωτεργάτης του αλεατορισμού (μουσική του τυχαίου), της ηλεκτρονικής μουσικής και της αντισυμβατικής χρήσης μουσικών οργάνων. Ήταν μια από τις ηγετικές φυσιογνωμίες της μεταπολεμικής αβάν-γκαρντ. Οι κριτικοί τον έχουν αναγορεύσει ως έναν από τους σημαντικότερους Αμερικανούς συνθέτες του 20ου αιώνα.[25][26] Επίσης είχε ουσιώδη συμβολή στην ανάπτυξη του μοντέρνου χορού, κυρίως μέσω της συνεργασίας του με το χορογράφο Μέρς Κάνιγχαμ, ο οποίος υπήρξε σύντροφος του Κέιτζ για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους.[27][28] Ο Κέιτζ είναι ίσως περισσότερο γνωστός για την σύνθεση του "4'33"" το 1952, το οποίο εκτελείται χωρίς να παιχτεί ούτε μια νότα. Το περιεχόμενο της σύνθεσης αυτής σκοπεύει να εκληφθεί ως οι ήχοι του περιβάλλοντος που ακούν οι ακροατές καθώς αυτό παίζεται, παρά ως 4 λεπτά και 33 δευτερόλεπτα σιωπής. Το κομμάτι αυτό υπήρξε μια από τις πιο αμφιλεγόμενες συνθέσεις του 20ου αιώνα. Μια άλλη διάσημη δημιουργία του Κέιτζ είναι το "prepared piano" (προετοιμασμένο πιάνο -ένα πιάνο του οποίου ο ήχος μεταβάλεται τοποθετώντας χρηστικά αντικείμενα στις χορδές του), για το οποίο έγραψε έναν αριθμό χορευτικών έργων και μερικές συνθέσεις, με πιο γνωστή από αυτές τα "Sonatas and Interludes" (1946–48). Στους δασκάλους του περιλαμβάνονται ο Χένρυ Κάουελ (1933) και ο Άρνολντ Σένμπεργκ (1933–35), και οι δύο γνωστοί για τις καινοτομίες τους στην μουσική, αλλά σημαντική επιρροή του Κέιτζ υπήρξαν διάφορες Ανατολικές Κουλτούρες. Μέσω των σπουδών του πάνω στην Ινδική φιλοσοφία και τον Βουδισμό στο τέλος της δεκαετίας του 1940, ο Κέιτζ συλλαμβάνει την ιδέα της αλεατορικής μουσικής (Aleatoric music), μουσικής που ελέγχεται από την τύχη, που αρχίζει να συνθέτει το 1951. Το Ι Τσινγκ, η αρχαία κινέζικη τεχνική σχετικά με την αλλαγή γεγονότων, έγινε το σταθερό εργαλείο σύνθεσης του Κέιτζ για το υπόλοιπο της ζωής του. Σε μια διάλεξη το 1957, με θέμα την Πειραματική Μουσική, περιέγραψε την μουσική ως ένα “άσκοπο παιχνίδι” το οποίο αποτελεί μια “επιβεβαίωση της ζωής – όχι μια προσπάθεια για να φέρει τάξη στο χάος, ούτε να προτείνει διορθώσεις στη δημιουργία, αλλά απλά ένας τρόπος να ξυπνήσεις σε ακριβώς αυτήν την ζωή που ζούμε.”
Ο Γκιέργι Σάντορ Λίγκετι (György Sándor Ligeti, 28 Μαΐου 1923 – 12 Ιουνίου 2006) ήταν Ούγγρος συνθέτης του 20ού αιώνα, με σπουδαίο χορωδιακό, οργανικό και οπερατικό έργο. Είναι ευρύτερα γνωστός από το κομμάτι για τσέμπαλο Continuum (Συνεχές) καθώς και τα μουσικά του αποσπάσματα που χρησιμοποιήθηκαν στις κινηματογραφικές ταινίες Μάτια ερμητικά κλειστά, και 2001:Οδύσσεια του διαστήματος του Στάνλεϊ Κιούμπρικ.